สนิมชีวิต

 สนิมชีวิต โดย ก่อศักดิ์ ไชยรัศมีศักดิ์

"ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง อธิการบดีกล่าวในการประชุมคณาจารย์ว่า ต้องใส่ใจดูแลลูกศิษย์ให้ดี 
ลูกศิษย์ที่สอบได้คะแนน 100% จะกลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ระดับประเทศ 
ลูกศิษย์ที่สอบได้คะแนน 80% ก็จะได้เป็นครูบาอาจารย์ 
ผู้ที่สอบตกได้คะแนนต่ำกว่า 50% ก็จะกลายเป็นคนร่ำรวยกลับมาช่วยเหลือสนับสนุนมหาวิทยาลัย 
ลูกศิษย์ที่โกงข้อสอบก็อย่าไปเอาเรื่องเขา เพราะต่อไปพวกเขาจะเติบโตไปเป็นนักการเมืองผู้ยิ่งใหญ่ 
ลูกศิษย์ที่เรียนไม่จบแล้วลาออกไปก่อนก็ต้องให้เกียรติอย่างเต็มที่ เพราะพวกเขาจะกลายเป็นบิล เกตต์ และสตีฟ จ๊อบส์ในอนาคต!"
(เรื่องขำขันเสียดสีจากอินเตอร์เน็ตจีน)

เรื่องเล่าข้างต้นนี้ เมื่ออ่านจบแล้วคงต้องใช้สำนวนกำลังภายในบรรยายความรู้สึกว่า
"หัวร่อมิออก ร่ำไห้มิได้" เพราะเป็นเรื่องขบขันที่ชวนขมขื่นยิ่งนัก ที่ระบบการศึกษาไม่สามารถสร้างบุคลากรที่มีคุณภาพสมกับการลงทุนและเวลาที่เสียไป

คนที่เรียนจนจบปริญญาตรีต่อปริญญาโท ตามด้วยปริญญาเอก จนมีคำว่าดอกเตอร์นำหน้าชื่อ แต่ปรากฏว่ายิ่งเรียนสูงเท่าใดยิ่งห่างไกลจากการเป็น "ผู้สร้างธุรกิจ" 

ไม่เชื่อก็ลองสืบค้นดูประวัติของนักธุรกิจใหญ่ระดับแนวหน้าในประเทศไทย ก็จะพบว่าส่วนใหญ่ไม่ได้มีใบปริญญาหรือร่ำเรียนสูงสักเท่าไร 

ทั้งนี้อาจจะเป็นเพราะว่า คนที่ยิ่งเรียนสูงก็ยิ่งหลงตัวเองว่ามีความรู้ความสามารถเกินกว่าปรกติ ถ้าจบจากสถาบันที่มีชื่อเสียงก็ยิ่งจะอาการหนักมากขึ้น เห็นแต่ความสำคัญของตนเองมากกว่าคุณค่าของผู้อื่น ภาษาชาวบ้านเรียกอาการนี้ว่า "อีโก้จัด" แต่ผมอยากเรียกว่าเป็นอาการ "สนิมจับ" น่าจะเห็นภาพได้ชัดเจนกว่า

สนิมนี้คือ "สนิมชีวิต" ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างการเติบโตในชีวิตของแต่ละคน เมื่อมีสถานะที่สูงขึ้น ไม่ว่าจะเป็นฐานะการเงิน วุฒิการศึกษา ตำแหน่งทางวิชาการหรือตำแหน่งบริหารในองค์กร ก็จะมีลูกน้องหรือผู้หวังจะได้ประโยชน์มาห้อมล้อมและแซ่ซ้องสรรเสริญอยู่ทุกเมื่อเชื​่อวัน ซึ่งเรื่องที่ถูกยกยอปอปั้นนั้นก็มีทั้งจริงบ้างเท็จบ้าง แต่ผู้ถูกสรรเสริญก็จะชอบฟังทั้งจริงทั้งเท็จ เพราะฟังแล้วไพเราะเพราะพริ้งยากจะหาสิ่งใดมาเปรียบ กระบวนการเหล่านี้ เสมือนน้ำบวกอากาศที่ก่อให้เกิดสนิมกัดกร่อนเนื้อเหล็กเพิ่มขึ้นตลอดเวลา นานวันเข้าสนิมก็พอกพูนจนบดบังเนื้อแท้จนหมดสิ้นเหล็กเองก็เริ่มมองไม่เห็นตัวเองและโลกที่แท้จริง จึงปล่อยตัวเองถลำลึกสู่ความเสื่อมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าบุคคลที่สนิมชีวิตจับเขรอะเช่นนี้ยังมีบุญอยู่ เขาก็จะยังเสวยสุขต่อไปได้อีกระยะ ยังสามารถขยายอาณาจักรเพิ่มเติมไปได้ด้วยพลังที่เหลืออยู่ จนถึงวันที่เขารู้สึกว่าถูกใครขัดใจไม่ได้อีกต่อไป ถ้าใครขวางทางของเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือเจตนาอย่างไร เขาก็จะบันดาลโทสะและถือผู้นั้นเป็นศัตรูที่ต้องตอบแทนให้สาสม เขาจึงบ่มเพาะศัตรูเพิ่มขึ้นทุกขณะ จนกระทั่งหายนะมาเยือน

ดังนั้น ผู้ที่มีธรรมะเป็นหลักในชีวิต จึงต้องหมั่นฝึกจิตให้รู้เท่าทันอยู่เสมอ อาจต้องพกกระดาษทรายติดตัวไว้เตือนสติตนเองว่า พร้อมจะขัดถูสนิมที่เกิดขึ้นตลอดเวลาด้วยความไม่ประมาท เมื่อใด ที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักไม่ธรรมดา ก็จงมองไปยังบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ทั้งในอดีตและปัจจุบัน จะได้เห็นว่าเรายังห่างไกลจากท่านเหล่านั้นเหลือเกิน มองตัวเองให้เห็นเป็นเหมือนมดเล็กๆ ตัวหนึ่งท่ามกลางมดเป็นล้านๆ ตัว ไม่ได้มีความสำคัญยิ่งใหญ่อะไรเลย เพราะถ้าเทียบกับโลกและจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาล ตัวเราก็เล็กกว่าฝุ่นละออง เป็นเพียงเศษธุลีบนดาวเคราะห์ดวงนี้เท่านั้น และหากจะเปรียบกับความยืนยาวของประวัติศาสตร์หรืออายุของกาแล็คซี่ ชีวิตหนึ่งของเรานี้ก็เป็นเพียงเศษเสี้ยววินาทีเท่านั้น
เมื่อตระหนักในสัจธรรมดังกล่าว เราจึงพึงให้เกียรติเพื่อนมนุษย์เสมอหน้ากันไม่ว่าจะอยู่ในฐานะหรือตำแหน่งสูงต่ำอย่​างไรก็ตาม ล้วนสมควรได้รับการปฏิบัติจากเราด้วยความสุภาพอ่อนโยนเฉกเช่นเดียวกัน โดยไม่แบ่งชั้นวรรณะ เพราะโดยแก่นแท้แล้ว เราทุกคนต่างเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมที่กำลังกระเสือกกระสนอยู่ในกระแสแห่งวัฏสงสารด้​วยกันทั้งสิ้น

ชีวิตที่ปราศจากสนิม จะเป็นชีวิตที่สวยงามและแข็งแกร่งไม่ผุกร่อนโดยง่าย สามารถยืนหยัดอยู่ได้อย่างมั่นคงจนกว่าจะก้าวลงจากเวทีอย่างสง่างาม ไม่ต้องสะดุดหกล้มหัวคะมำกลางเวทีให้ผู้คนสมน้ำหน้า ก่อนที่ละครชีวิตจะปิดฉากลง...

(บทความจาก CEO ซีพี ออลล์)

ทำบุญให้เป็น..จึงเป็นสุข

ทำบุญให้เป็น..จึงเป็นสุข

หลวงพ่อชา สุภัทโท 

....ธรรมดาของเรานะ เวลาจะย้อมผ้า ก็จะต้องทำผ้าของเราให้สะอาดเสียก่อน อันนี้ไม่อย่างนั้นสิ เราไปเที่ยวตลาด เห็นสีมันสวย ๆ ก็นึกว่าสีนั้นสวยดี เราจะย้อมผ้าละ ไม่ดูผ้าของเรา จับสีขึ้นมา เห็นสีสวย ๆ ก็จะเอามาย้อมผ้าอย่างนั้นแหละ เอามาถึงก็เอามาย้อมเลย ผ้าของเรายังไม่ได้ฟอก ไม่สะอาด มันก็ยิ่งขี้เหร่ไปกว่าเก่าเสียแล้ว เราคิดดูซิ กลับไปนี่ เอาผ้าเช็ดเท้าไปย้อมไม่ต้องซัก ละนะ จะดีไหมน่ะ?

ผ้าสกปรกไม่ฟอก แต่อยากจะรับน้ำย้อมนะ นี่มันเป็นอย่างนั้น คำสอนของพระท่านพูดไปโดยตรง ง่าย ๆ แต่มันยากกับคนที่จะต้องปฏิบัติ มันยากเพราะคนไม่รู้ เพราะคนรู้ไม่ถึง มันจึงยาก ถ้าคนรู้ถึงแล้ว มันก็ง่ายขึ้นนะ อาตมาเคยสอนว่าเหมือนกันกะรู มีรูอันหนึ่ง ถ้าเราเอา มือล้วงเข้าไปไม่ถึงก็นึก ว่ารูนี้ มันลึกทุกคนตั้งร้อยคนพันคนนึกว่ารูมันลึก ก็เลยไปโทษรูว่ามันลึกเพราะล้วงไปไม่ถึง คนที่จะว่าแขนเราสั้นไม่ค่อยมี ร้อยก็ทั้งร้อยว่ารูมันลึกทั้งนั้น คนที่จะว่าไม่ใช่ แขนเรามันสั้น ไม่ค่อยมีคนแสวงหาบุญเรื่อยๆไป วันหลังต้องมาแสวงหาการละบาปกันเถอะไม่ค่อยจะมี นี่มันเป็นเสียอย่างนี้ คำสอนของพระท่านบอกไว้สั้นๆแต่คนเรามันผ่านไปๆ ฉะนั้นวัดป่าพงมันจึงเป็นเมืองผ่าน ธรรมะก็จึงเป็นเมืองผ่านของคน

สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง การไม่กระทำบาปทั้งปวงนั่นน่ะ เอตัง พุทธานะสาสะนัง เป็นคำสอนของพระ อันนี้เป็นหัวใจของพุทธศาสนา แต่เราข้ามไปโน้น เราไปเอาอย่างนี้ การละบาปทั้งปวง น้อยใหญ่ทางกายวาจาใจน่ะเป็นเลิศประเสริฐแล้ว เอตัง พุทธานะสานะนัง อันนี้เป็นคำสอนของพระ อันนี้เป็นตัวศาสนา อันนี้เป็นคำสั่งสอนที่แท้จริง

ดูซิ นี่ละ พระพุทธเจ้าท่านสอนกันอย่างนี้ เราข้ามกันไปหมด พากันทำบุญ แต่ว่าไม่พากันละบาป ก็เท่ากับว่ารูมันลึก ใครๆก็ว่ามันลึก ตั้งร้อยตั้งพันก็ว่ารูมันลึก คนจะว่าแขนมันสั้นนะไม่ค่อยจะมี มันต้องกลับ ธรรมะต้องถอยหลังกลับมาอย่างนี้ ถึงจะมองเห็นธรรมะ มันต้องมุ่งหน้ากันไปอย่างนี้

บางทีก็พากันไปแสวงหาบุญกัน ไปรถบัสคันใหญ่ ๆ สองคัน สามคัน พากันไป ไปกันบางทีทะเลาะกันเสียบนรถก็มี บางทีกินเหล้าเมากันบนรถก็มี ถามว่าไปทำไมไปแสวงบุญกัน ไปแสวงหาบุญ ไปเอาบุญ แต่ไม่ละบาป ก็ไม่เจอบุญกันสักที

มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ อันนี้มันอยู่อย่างนี้ มันจะสะดุดเท้าเราใช่ไหม ให้มองดูใกล้ ๆ มองดูตัวเรา พระพุทธเจ้าท่าน ให้มองดูตัวเรา ให้สติสัมปชัญญะอยู่รอบ ๆ ตัวเรา ท่านสอนอย่างนี้ บาปกรรมทำชั่วทั้งหลาย มันเกิดขึ้นทั้งทางกาย ทางวาจา ทางใจ บ่อเกิดของบาปบุญคุณโทษก็คือ กาย วาจา ใจ เราเอากาย วาจา ใจมาด้วยหรือเปล่าวันนี้? หรือเอาไว้ที่บ้าน นี่ต้องดูอย่างนี้ ดูใกล้ ๆ อย่า ไปดูไกล เราดูกายของเรานี่ ดูวาจา ดูใจของเรา ดูว่าศีลของเราบกพร่องหรือไม่? อย่างนี้ไม่ค่อยจะเห็นมี..

โยมผู้หญิงเราก็เหมือนกันแหละ ล้างจานแล้วก็บ่นหน้าบูดหน้าเบี้ยวอยู่นั้นแหละ มัวไปล้างแต่จานให้มันสะอาด แต่ใจเราไม่สะอาด นี่มันไม่รู้เรื่อง เห็นไหม ไปมองดูแต่จาน มองดูไกลเกินไปใช่ไหม?? ดูนี่ซิ ใครคงจะถูกเข้าบ้างละ มังนี่ นี่ให้ดูตรงนี้มันก็ไม่สะอาดแต่จานเท่านั้นแหละ แต่ใจเราไม่สะอาด นี่มันก็ไม่ดี เรียกว่าเรามองข้ามตัวเอง ไม่มองดูตัวเอง ไปมองดูแต่อย่างอื่น จะทำความชั่วทั้งหลาย ก็ไม่เห็นตัวของเรา ไม่เห็นใจของเรา ภรรยาก็ดีสามีก็ดี ลูกหลานก็ดี จะทำความชั่วแต่ละอย่างก็ต้องมองโน้น มองนี้ แม่จะเห็นหรือเปล่า? ลูกจะเห็นหรือเปล่า? สามีจะเห็นหรือเปล่า? ภรรยาจะเห็นหรือเปล่า? อะไรอย่างนี้ ถ้าไม่มีใครเห็นแล้วก็ทำ อันนี้มันดูถูกเจ้าของว่า คนไม่เห็นก็ทำดีกว่า รีบทำเร็ว ๆ เดี๋ยวคนจะมาเห็น แล้วตัวเราที่ทำนี่มันไม่ใช่คนหรือ เห็นไหม? นี่มันมองข้ามกันไปเสียอย่างนี้ จึงไม่พบของดีไม่พบธรรมะ ถ้าเรามองดูตัวของเรา เราก็จะเห็นตัวเรา จะทำชั่วเราก็รู้จัก ก็จะได้ห้ามเสียทันที จะทำความดีก็ให้ดูที่ใจ เพราะเราก็มองเห็นตัวของเราอยู่แล้ว ก็จะรู้จักบาป รู้จักบุญ รู้จักคุณ รู้จักโทษ รู้จักผิด รู้จักถูก อย่างนี้ก็ต้องรู้สึกสิ .........

ที่มา : www.nongpahpong.org

A Pixar Touch ชัยชนะของนักฝันผู้กล้า

A Pixar Touch ชัยชนะของนักฝันผู้กล้า

Book

ศรุตยา  วงศ์วิเชียรชัย

A Pixar Touch

ชัยชนะของนักฝันผู้กล้า

ในปี 1995 ทั่วโลกได้ยลโฉมภาพยนตร์เรื่อง Toy Story   ภาพยนตร์แอนิเมชันขนาดยาวเรื่องแรกของโลกที่มีจินตนาการและเนื้อหาอันเข้มข้น เรื่องราวของเหล่าของเล่นมีชีวิตที่สร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ในวงการภาพยนตร์ และทำให้การ์ตูนไม่ใช่แค่เรื่องของเด็กๆ อีกต่อไป  มันได้รับความนิยมจากผู้คนทุกเพศทุกวัย จากทุกส่วนของโลก จนต้องมี Toy Story 2 ในเวลาต่อมา  ผู้สร้างประวัติศาสตร์ครั้งใหม่นี้คือ Pixar Animation Studiosบริษัทที่มีความเป็นมายิ่งกว่านิยาย เป็นผลลัพธ์ของเส้นทางการต่อสู้อันยาวนานของเหล่านักฝันผู้ก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมา

เหล่าผู้ก่อตั้ง

เรื่องราวของ Pixar Animation Studios สามารถนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งได้เลยทีเดียว เพราะมีจุดเริ่มต้นอันต่ำต้อย การฝ่าฟันอุปสรรคนานา แล้วจบลงอย่าง Happy Ending   ผู้คนที่มารวมกันก่อตั้งบริษัทนี้ล้วนเคยตกอยู่ในฐานะที่สังคมพิพากษาว่าเป็นพวกล้มเหลว  John Lasseter ซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายสร้างสรรค์ในปัจจุบันนั้นเคยถูกไล่ออกจากวอลต์ดิสนีย์  Edwin Catmull  ประธานบริษัทเองก็เคยถูกปฏิเสธเมื่อสมัครเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยจนต้องมาลงเอยกับงานพัฒนาซอฟต์แวร์ ซึ่งเขาเห็นว่าเป็นทางตันในอาชีพ  ผู้ก่อตั้งบริษัทอีกคนหนึ่งคือ Alvy Ray Smith เองก็ออกจากงานอันมั่นคงในบริษัทซีรอกซ์อย่างกะทันหัน  ส่วนสตีฟ จอบส์ผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของบริษัทก็ถูกบีบให้ออกมาจาก Apple บริษัทที่เขาเป็นผู้ก่อตั้งมากับมือ  ดูเหมือนโชคชะตาได้กำหนดให้คนเหล่านี้ต้องพบความผิดหวัง ต้องหันหลังให้อดีตเพื่อมาพบกันบนเส้นทางใหม่ที่มีทั้งความท้าทายและความสำเร็จรออยู่ข้างหน้า

จุดเริ่มต้นจากความฝัน

กำเนิดของ Pixar มีที่มาจากอัจฉริยะผู้มีนามว่า Edwind Catmull ในปีที่เขาเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยแห่งรัฐยูทาห์นั้นเพิ่งเป็นยุคบุกเบิกของการสร้างภาพเคลื่อนไหวแบบ 3 มิติด้วยคอมพิวเตอร์  หลังจากเรียนจบในปี 1969 เขาได้งานที่บริษัท Boeing  แต่ไม่นานก็ถูกปลดออกพร้อมกับพนักงานคนอื่นๆ นับพันคน  Catmull เคยฝันมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าเขาอยากเป็นนักวาดการ์ตูนของวอลต์ดิสนีย์ แต่เมื่อเรียนถึงชั้นมัธยมเขาก็ตัดสินใจว่าไม่มีพรสวรรค์ในการวาดภาพเลย ตอนนี้เมื่อเขาตกงานเสียแล้ว Catmull จึงตัดสินใจมาเรียนต่อด้านคอมพิวเตอร์กราฟิกด้วยความหวังว่าเทคโนโลยีนี้จะช่วยชดเชยพรสวรรค์ที่ขาดหายไป เขาเชื่อมั่นว่า ด้วยคอมพิวเตอร์กราฟิกนี้เองที่เขาจะสร้างสรรค์ภาพยนตร์การ์ตูนขึ้นมาได้

ในปี 1972 Catmull ได้มีโอกาสสร้างภาพยนตร์แอนิเมชันขนาดสั้นเรื่องหนึ่ง อาจเรียกได้ว่าเป็นการบ้านที่ต้องทำส่งครู เขาตัดสินใจสร้างภาพเคลื่อนไหวของสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุด คือ มือซ้ายของเขาเอง  เขาสร้างภาพจำลองของมือซ้ายและเขียนโปรแกรมสร้างภาพเคลื่อนไหวแบบ 3 มิติด้วยตัวเอง ผลลัพท์นั้นเป็นภาพยนตร์ความยาวแค่นาทีเดียว ภาพของมือที่เคลื่อนไหวและเห็นได้โดยรอบทำให้ผู้คนทึ่งและถือว่าเป็นความก้าวหน้าครั้งสำคัญของคอมพิวเตอร์แอนิเมชันในยุคนั้นเลยทีเดียว  Catmull ไม่รู้เลยว่าภาพยนตร์สั้นเรื่องนี้เองที่จะมีผลต่อเขาในอนาคต

มาสู่ทางตัน

เมื่อจบการศึกษา Catmull สมัครเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยแห่งรัฐโอไฮโอ แต่เขาถูกปฏิเสธ  เขาเบนเข็มมาที่โครงการของศาสตราจารย์ซูเธอร์แลนด์อดีตอาจารย์ของเขาเอง ซึ่งตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปฮอลลีวู้ดเพื่อหาผู้ร่วมลงทุนตั้งบริษัทผลิตภาพยนตร์แอนิเมชันประกอบโฆษณาหรือภาพยนตร์ต่างๆ  ในยุคนั้นคอมพิวเตอร์กราฟิกและแอนิเมชันเป็นของใหม่ ใหม่มากจนยากที่จะมีคนสนใจลงทุน ระหว่างที่รอคำตอบจากซูเธอร์แลนด์Catmull ต้องหาเลี้ยงตัวเองกับภรรยาและลูกชายวัย 2 ขวบ เขารับงานโปรแกรมเมอร์ในบริษัท Applicon ในบอสตัน  ในแต่ละวันเขาเหี่ยวเฉาลงเรื่อยๆ กับการทำงานที่เขาเห็นว่าน่าเบื่อที่สุดและเริ่มมองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง   แต่ขณะที่เขาเริ่มหมดหวังมหาเศรษฐีคนหนึ่งนามว่า Alexaner Schure ก็ก้าวเข้ามาพอดี  นักธุรกิจใหญ่คนนี้ได้ชื่อว่าเป็นผู้มองการณ์ไกล เขาได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งชื่อว่า New York Institute of Technology ในปี 1955  เขาเกิดความคิดที่จะสร้างสตูดิโอแอนิเมชันในวิทยาเขตแห่งหนึ่งของมหาวิทยาลัย   Schure ได้ดูภาพยนตร์สั้นที่ Catmull สร้างขึ้น (และบริษัทของศาสตราจารย์ซูเธอแลนด์ใช้ในการหาผู้ลงทุน) เขามาพบกับศาตราจารย์ซูเธอแลนด์และตกลงซื้ออุปกรณ์ทุกอย่างที่ศาตราจารย์แนะนำว่าจำเป็นต่อการสร้างภาพเคลื่อนไหว เมื่อศาสตราจารย์ถามว่า Schure คิดจะให้ใครดูแลแผนกคอมพิวเตอร์กราฟิก Schure ก็ขอให้ศาสตราจารย์แนะนำ ไม่นานนัก Catmull ก็ได้รับโทรศัพท์เสนองานจากมหาเศรษฐีคนนี้

สมิทและดิฟรานเชสโก

เดือนพฤศจิกายน 1974 Catmull ได้เป็นผู้อำนวยการของห้องทดลองคอมพิวเตอร์กราฟิกของ New York Institute of Technology  เขาชวนมัลคอล์ม แบลนชาร์ด ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานที่ Applicon มาด้วย  ขณะที่ Schure ทุ่มเงินและไล่ซื้อเทคโนโลยีที่จำเป็น Catmull ก็รวบรวมคนมีฝืมือมาร่วมทีม คนเหล่านี้เองที่จะมีบทบาทต่อ Pixar Animation Studios ในเวลาต่อมา

ตัวละครสำคัญอีกคนหนึ่งที่จะเข้ามามีบทบาทสำคัญมากคือ  Alvy Ray Smith เขารักในการวาดภาพมาตลอดชีวิตและยังเรียนการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์สมัยที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยนิวเม็กซิโก  Smith เองก็เหมือนกับ Catmull ที่รู้ตัวดีว่าศิลปะนั้นกินไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงชิงทุนไปเรียนต่อปริญญาเอกด้านวิศวกรรมไฟฟ้าที่สแตนฟอร์ด แต่เขายังคงวาดภาพและจัดแสดงใน Stanford Coffee House เป็นบางครั้ง  เมื่อจบการศึกษาในปี 1968 เขาได้ตำแหน่งอาจารย์ด้านวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก  เขาคงอยู่ในงานสายวิชาการอันมั่นคงต่อไปหากไม่ประสบอุบัติเหตุจากการเล่นสกีที่นิวแฮมไชร์ในปี 1973  อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เขาต้องนอนนิ่งๆ 3 เดือนเต็มๆ เพราะถูกเข้าเฝือกตั้งแต่อกจรดเท้า  ในช่วงนี้เองทำให้เขาได้ทบทวนสิ่งต่างๆ ในชีวิต เขาได้ตระหนักว่า เขายังไม่ได้ใช้พรสวรรค์ด้านศิลปะของตัวเองเลย ในที่สุดเขาก็ลาออกจากงาน เดินทางกลับไปแคลิฟอร์เนียอย่างไร้แผน เขากะว่าจะดำรงชีพอยู่ด้วยเงินเก็บจนกว่าจะพบโอกาสใหม่ในชีวิต

หลังจากออกจากงานได้หลายเดือน Smith มีโครงการเขียนหนังสือเล่มหนึ่งและจำเป็นต้องค้นคว้าข้อมูลในห้องสมุดมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดซึ่งอยู่ไกลจากที่อยู่มาก  Smith ไปอาศัยค้างคืนกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งทำงานในศูนย์วิจัยของ Xerox  เพื่อนคนนี้เชิญ Smith ไปดูการทำงานของโปรแกรมวาดภาพที่ Xerox พัฒนาขึ้น  แม้ว่า Smith จะไม่เคยชื่นชมการวาดภาพด้วยคอมพิวเตอร์เลย แต่เพราะเกรงใจเพื่อนที่เป็นเจ้าของบ้านเขาจึงยอมรับคำเชิญ โปรแกรมนี้ถูกเรียกว่า SuperPaint  ความล้ำหน้าของมันทำให้ Smith ติดใจเขาขอร้องให้เพื่อนหางานให้เขาในทีมวิจัย  อย่างไรก็ตามเพื่อนของ Smith ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเจ้านายให้จ้างพนักงานเพิ่มได้ เขาจึงหาทางซิกแซกโดยจ้าง Smith เหมือนการจ้างทำของเป็นชิ้นๆ ไป 

Smith เริ่มงานที่ Xerox ในปี 1974 เขาต้องทำวิดีโอภาพเคลื่อนไหวที่แสดงศักยภาพของSuperPaint  ที่นี่เองที่เขาได้พบ DiFrancesco แล้วทั้งคู่ก็สนุกไปกับการทดสอบSuperPaint ด้วยกัน  ในปี 1975 Xerox ตัดสินใจที่จะเน้นแต่เทคโนโลยีขาว-ดำ ดังนั้นเทคโนโลยีการสร้างภาพสีอย่าง SuperPaint ก็ต้องยกเลิกไป เช่นเดียวกับสัญญาจ้างของ Smith   เมื่อต้องตกงาน Smith ตัดสินใจหางานทำที่ใหม่ในที่ที่มีเทคโนโลยีที่เขาจะทำตามความฝันได้ เขากับ DiFrancesco ตามหาไปเรื่อยๆ จนได้พบ Catmull และห้องทดลองแอนิเมชันอันทันสมัย

Catmull รับ Smith และ DiFrancesco เข้าร่วมทีม และเขายังรับผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆ เพิ่มขึ้นเป็นลำดับ  เมื่อ Schure ยังลงทุนกับแผนกนี้ต่อไปเรื่อยๆ ในที่สุดแผนกคอมพิวเตอร์กราฟิกของ Catmull ก็เป็นศูนย์กลางการค้นคว้าและพัฒนาคอมพิวเตอร์กราฟิกของโลกเลยทีเดียว  อย่างไรก็ตาม แม้จะมีเงิน เทคโนโลยี และความเชี่ยวชาญ แต่ไม่นานCatmull และ Smith ก็ตระหนักว่าหากจะสร้างภาพยนตร์แอนิเมชันดีๆ พวกเขาต้องการคนที่มีทักษะการเล่าเรื่องอย่างภาพยนตร์   ทั้งคู่พยายามดึงความสนใจจากวอลต์ดิสนีย์ แต่ในช่วงเวลานั้นวอลต์ดิสนีย์ยังไม่สนใจการสร้างภาพจากคอมพิวเตอร์กราฟิก  ทว่าข้อเสนอกลับมาจากแหล่งที่พวกเขาคาดไม่ถึง...จอร์จ ลูคัส

จอร์จ ลูคัส

ในปี 1979 จอร์จ ลูคัสส่งคนออกไปตามหาผู้เชี่ยวชาญที่รู้วิธีนำเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์มาช่วยทุ่นแรงในการสร้างภาพยนตร์  การตามหานำมาสู่ทีมงานของ Catmull ในที่สุด  หลังจากการพบปะกับผู้บริหารของ Lucasfilm การสัมภาษณ์และแสดงผลงาน ในที่สุดCatmull และทีมจึงตัดสินใจย้ายไปทำงานกับ Lucasfilm   การย้ายค่ายมา Lucasfilmอาจทำให้ทีมของ Catmull เข้าใกล้ความฝันที่จะทำภาพยนตร์แอนิชันมากขึ้น แต่ที่Lucasfilm ไม่เหมือนกับการทำงานกับมหาเศรษฐีอย่าง Schure  แม้ชื่อเสียงขององค์กรจะเป็นตัวดึงดูดคนที่มีความสามารถและพรสวรรค์มาร่วมงานมากมาย แต่ดูเหมือนจอร์จ ลูคัสจะยังไม่มีแนวคิดที่ชัดเจนว่าจะให้ทีมคอมพิวเตอร์กราฟิกทำงานอะไร  แม้กระนั้นCatmull และทีมงานยังพยายามเสนอแนวคิดและโครงการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็ได้มีส่วนในการสร้างภาพกราฟิกพิเศษให้กับภาพยนตร์เรื่อง Star Trek  ภาค 2 ซึ่งบริษัท Paramount Pictures ได้ว่าจ้างให้ Lucasfilm ช่วยสร้างเทคนิคพิเศษให้  ภาพที่สร้างโดยทีมของ Catmull ได้รับคำชม ทีมคอมพิวเตอร์กราฟิกจึงมีบทบาทขึ้นบ้าง ขณะเดียวกันพวกเขายังไม่ทิ้งความฝันที่จะสร้างภาพยนตร์แอนิเมชัน ทีมงานยังค้นคว้าและพัฒนาเทคนิคใหม่ๆ ในการสร้างภาพกราฟิก Catmull และ Smith ยังนำผลงานไปแสดงในการประชุมคอมพิวเตอร์กราฟิกหรือ SIGGRAPH เหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำทุกปี และในที่สุดพวกเขาก็ได้ John Lasseter มาร่วมทีม

John Lasseter

Catmull พบ John Lasseter ในงานสัมนาทางคอมพิวเตอร์กราฟิกงานหนึ่ง  John นั้นก็เหมือนกับ Catmull เขาหลงใหลในการ์ตูนมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อโตขึ้นเขาใฝ่ฝันจะเป็นนักวาดการ์ตูนของวอลต์ดิสนีย์  สมัยเป็นวัยรุ่นเขาส่งตัวอย่างงานและจดหมายแนะนำตัวไปที่สตูดิโอของวอลต์ดิสนีย์ เขาได้รับจดหมายตอบและให้กำลังใจ  จอห์นได้รับโอกาสเข้าเรียนในสถาบันศิลปะแห่งแคลิฟอร์เนีย (หรือเรียกสั้นๆ ว่า CalArts) ซึ่งเป็นแหล่งผลิตมันสมองของวอลต์ดิสนีย์  นักเรียนที่มีแววจะได้รับการเสนองานให้ทำตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลยด้วยซ้ำ  สำหรับจอห์นนั้นผลงานของเขาโดดเด่นมากจนได้รับข้อเสนอตั้งแต่ปีแรก แต่เขาตัดสินใจเรียนจนได้รับปริญญาในปี1979  เมื่อเข้าทำงานเป็นนักวาดการ์ตูนรุ่นเยาว์ของดิสนีย์ สื่อเรียกจอห์นว่าดาวรุ่งดวงใหม่  อย่างไรก็ตามการจะเติบโตอย่างก้าวกระโดดในดิสนีย์ไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากนี้ในเวลาไม่นาน ดิสนีย์ก็มาถึงจุดตกต่ำ ขณที่จอห์นพยายามผลักดันโครงการของเขาที่จะสร้างการ์ตูนจากคอมพิวเตอร์กราฟิก  แต่ในสายตาผู้บริหารดิสนีย์ในเวลานั้น หากคอมพิวเตอร์กราฟิกไม่ได้ช่วยลดต้นทุนหรือทำให้สร้างภาพยนตร์ได้เร็วขึ้น ก็ไม่ควรลงทุนลงแรงกับสาขานี้อีกต่อไป เมื่อผู้บริหารตัดสินใจยุติโครงการของจอห์นอย่าถาวร เขาจึงถูกไล่ออก

เมื่อ Catmull พบจอห์นในงานสัมนาและรู้ว่าเขาโดนไล่ออก เขาโทรฯ หา Smith ซึ่งสนับสนุนให้ Catmull ชวนจอห์นมาร่วมทีมทันที  เนื่องจากทั้งคู่กลัวว่าจอร์จ ลูคัสจะตั้งคำถามว่าจะจ้างนักวาดการ์ตูนมาทำไม พวกเขาจึงรับจอห์นเข้ามาในตำแหน่ง Interface Designer   การได้จอห์นมาร่วมงานช่วยทำให้ทีมของ Catmull สมบูรณ์ขึ้น  จอห์นมีพรสวรรค์และแนวคิดในการเล่าเรื่องได้อย่างน่าทึ่ง ผนวกกับเทคนิคการนำเสนออย่างมีชีวิตชีวาที่เขาเรียนรู้มาจากดิสนีย์ ทำให้ภาพยนตร์แอนิเมชันขนาดสั้นที่พวกเขาสร้างขึ้นได้รับความชื่นชมอย่างมากเมื่อนำไปแสดงในงาน SIGGRAPH ขณะที่ทีมคอมพิวเตอร์กราฟิกก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ อนาคตของพวกเขาใน Lucasfilm ก็มีอันต้องจบลง

สตีฟ จอบส์

ในปี 1985 จอร์จ ลูคัสหย่ากับภรรยา ผลจากการหย่าทำให้เขาต้องเสียเงินไปก้อนโต เพื่อชดเชยเงินที่สูญไป เขาต้องจัดการทรัพย์สินใหม่ จอร์จจ้างประธานบริษัทคนใหม่คือ ดัก นอร์บี  ดักเข้ามาปรับโครงสร้างองค์กรให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ทำกำไรมากขึ้น และกำจัดส่วนที่ไม่ทำกำไรทิ้งไป  หนึ่งในแผนกที่ดัก นอร์บีต้องขายออกไปคือฝ่ายคอมพิวเตอร์กราฟิกของ Catmull และนี่คือวิธีที่โชคชะตาชักนำให้พวกเขาได้มาพบกับสตีฟ จอบส์

ผู้บริหารของจอร์จ ลูคัสสั่งให้ Catmull ไปหาคนมาซื้อแผนกนี้ไป เขาให้ Catmull ไปติดต่อผู้ซื้อเองแล้วนำข้อเสนอมารายงานบริษัท  Catmull และ Smith ตระเวนไปพบผู้ซื้อหลายราย แต่การเจรจาไม่สำเร็จสักที  วันหนึ่ง Smith พบกับอลัน เคย์ อดีตเพื่อนร่วมงานที่Xerox  สมิทเล่าเรื่องให้เคย์ฟังและขอคำแนะนำ เคย์นึกถึงคนคนหนึ่งที่อาจสนใจซื้อแผนกนี้ คนคนนี้ก็คือ สตีฟ จอบส์นั่นเอง

เคย์ติดต่อสตีฟแล้ว Catmull กับ Smith ก็ได้มาพบสตีฟ จอบส์ที่บ้าน ขณะนั้นสตีฟเพิ่งถูกกดดันริบอำนาจบริหารใน Apple เขายังขมชื่นและตั้งบริษัท NeXT ขึ้นมาเพื่อแข่งขันกับ Apple  อย่างไรก็ตามการพบกันครั้งแรกระหว่าง Catmull และ Smith กับสตีฟ จอบส์ไม่ก่อให้เกิดข้อตกลง  จอบส์เปิดเผยว่าเขาสนใจแผนกคอมพิวเตอร์กราฟิก แต่เขาคิดว่าราคาที่ Lucasfilm ตั้งไว้นั้นแพงเกินไป  แต่เขาจะคอยตรวจสอบราคาเรื่อยๆ เพื่อกลับมาซื้อบริษัทนี้ในราคาที่เขาพอใจ

หลังจากความพยายามอันยาวนานแต่ก็หาผู้ซื้อแผนกคอมพิวเตอร์กราฟิกไม่ด้เสียที ในที่สุดดัก นอร์บีก็ถอดใจ เขากำลังคิดจะปิดแผนกนี้เมื่อสตีฟ จอบส์โทรฯ มาและเสนอเงิน 5 ล้านดอลลาร์  ดัก นอร์บีรีบตอบรับทันที เพราะเขาอยากล้างมือจากแผนกนี้โดยเร็วที่สุด

Pixar Inc.

สตีฟ จอบส์ซื้อแผนกคอมพิวเตอร์กราฟิกมาในราคา 5 ล้านดอลลาร์  แต่กลับเสียเงินในการพัฒนามันมากกว่านั้นถึง 10 เท่า  ความตั้งใจของเขานั้นต้องการใช้แผนกนี้ผลิตคอมพิวเตอร์สำหรับงานกราฟิกโดยเฉพาะ นี่เองจึงเป็นที่มาของชื่อ Pixar Inc. ซึ่งแผลงมาจากคำว่า Pixer ที่หมายถึงการสร้างภาพ (แผลงมาจาก Picture Maker อีกที) จอบส์มีความฝันว่าคอมพิวเตอร์ของ Pixar จะได้รับความนิยม และบริษัทนี้จะประสบความสำเร็จเช่นเดียวกับ Apple  สำหรับ Catmull และทีมงานนั้นรู้ดีกว่านั้น  พวกเขาตระหนักดีว่ายังไม่ถึงเวลาของคอมพิวเตอร์กราฟิก  การที่คนทั่วไปจะหันมาสนใจหรือนิยมคอมพิวเตอร์กราฟิกยังต้องอาศัยเวลาอีกนาน  แต่เพื่อรักษาตัวรอด ทีมงานตัดสินใจว่าจะทำตามใจสตีฟ จอบส์  พวกเขาจึงพัฒนา Pixar Image Computer และเปิดตัวในกลางปี 1986 อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงไม่ทิ้งความฝันเดิม  ทีม Pixar มีแผน 3 ขั้นที่จะไปสู่เป้าหมายอันยิ่งใหญ่คือ 1. พวกเขาจะพยายามสร้างแอนิเมชันสำหรับภาพยนตร์โฆษณา เพื่อให้Pixar เลี้ยงดูตัวเองได้  2. ทีมจะพยายามสร้างแอนิเมชันความยาว 30- 60 นาทีเพื่อพัฒนาทักษะและเทคนิค 3. เมื่อพัฒนาได้ถึงจุดหนึ่งแล้ว Pixar จะลองสร้างภาพยนตร์แอนิเมชันความยาวเต็มที่ขึ้นมา

สตีฟ จอบส์ไม่ใช่นายใจดี เขาให้อิสระในการทำงาน แต่ช่างเรียกร้องและค่อนข้างเจ้าอารมณ์ ขณะที่ Catmull คอยรับหน้าสตีฟ จอบส์ ทีมแอนิเมชันของ John Lasseter ก็พัฒนางานแอนิเมชันไปเรื่อยๆ  Pixar ยังคงสร้างภาพยนตร์แอนิเมชันขนาดสั้นไปร่วมแสดงในงาน SIGGRAPH  ขณะที่โครงการสร้างคอมพิวเตอร์สำหรับงานกราฟิกของพวกเขาไม่ก้าวหน้า ผลงานของเขาที่ร่วมแสดงใน SIGGRAPH กลับเป็นที่กล่าวขวัญขึ้นเรื่อยๆ   ในปี 1988 ภาพยนตร์ Tin Toy ที่ Pixar ส่งเข้าร่วมงาน SIGGRAPH ได้รับรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์สั้น ทำให้ผู้สร้างภาพยนตร์ทั้งหลายเริ่มอยากร่วมงานกับ Pixar ดิสนีย์ส่งคนมาทาบทาม John Lassester แต่จอห์นตัดสินใจว่าจะอยู่กับ Pixar ต่อไป ขณะเดียวกัน การได้รางวัลก็ทำให้สตีฟ จอบส์ยอมควักเงินลงทุนให้ Pixar สร้างภาพยนตร์สั้นเรื่องต่อไป  จากจุดนี้เองที่นำ Pixar ก้าวเข้าสู่วงการภาพยนตร์

สู่โลกภาพยนตร์

ในปี 1991 Pixar กับดิสนีย์ได้บรรลุข้อตกลงกันที่ดิสนีย์จะลงทุนให้กับการสร้างภาพยนตร์แอนิเมชันเรื่องแรกที่จะออกฉายตามโรงภาพยนตร์ แม้ดิสนีย์จะยอมเสี่ยงแต่บริษัทนี้ก็พยายามเข้ามาควบคุมการทำงานของ Pixar ทุกด้าน  ในปี 1993 ดิสนีย์ถึงกับสั่งหยุดการผลิตแอนิเมชันเรื่อง Toy Story ที่ John Lasesseter เป็นผู้กำกับด้วย ด้วยเหตุผลที่ไม่ชอบใจเรื่องบทภาพยนตร์  อย่างไรก็ตาม Pixar ไม่เคยรู้จักคำว่าท้อ ในที่สุดในปี 1995 โลกก็ได้รู้จัก Toy Story ตามมาด้วยภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จไม่แพ้กันในปีต่อๆ มา คือ A Bug's Life, Toy Story 2,  Monster Inc, Finding Nemo และ The Incredibles  เมื่อถึงตอนนี้ดูเหมือนดิสนีย์จะเป็นฝ่ายต้องง้อ Pixar แล้ว เพราะรายได้จากการจัดจำหน่ายภาพยนตร์ของ Pixar คิดเป็น 45% ของรายได้จากการดำเนินงานฝ่ายภาพยนตร์ของดีสนีย์เลยทีเดียว  เมื่อสัญญาระหว่างดีสนีย์กับ Pixar สิ้นสุดลง ทุกคนต่างจับตามองว่าดิสนีย์จะทำอย่างไรต่อไป  ในที่สุดดิสนีย์ตัดสินใจเจรจาของซื้อ Pixarจากสตีฟ จอบส์  สตีฟขาย Pixar ให้ดิสนีย์ในมูลค่า 7.4 พันล้านดอลลาร์สหรัฐฯ และแลกกับการถือหุ้นส่วนหนึ่งในดิสนีย์ 

การขาย Pixar ให้ดิสนีย์ทำให้จอบส์ได้เป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ของดิสนีย์ ขณะเดียวกันก็ทำให้ John Lasseter ได้กลับมาเยือนบริษัทที่เคยไล่เขาออกอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาได้กลับมาในฐานะผู้บริหารที่ควบคุมงานสร้างสรรค์ทั้งหมดของดิสนีย์และ Pixar รวมทั้งคอยให้คำแนะนำการสร้างสรรค์สวนสนุกและรีสอร์ตทั่วโลกของดิสนีย์ด้วย  Edwind Catmull ได้ดำรงตำแหน่งประธานบริษัท Pixar  จากนี้ไปเขา จอห์น และทีม Pixar จะได้สร้างภาพยนตร์แอนิเมชันอย่างที่ใจต้องการเสียที  ความสำเร็จจากภาพยนตร์เรื่องต่อๆ มาคือ Cars และ Ratatouille เป็นเหมือนคำยืนยันว่า พวกเขาจะยังโลดแล่นในวงการภาพยนตร์และทำตามความฝันของตนต่อไปได้อีกนาน

กรุ๊ปเลือดบอกนิสัย ฉบับ การ์ตูน !!

ที่มา : http://www.dek-d.com

ติของเก่าจนต้องเลิกใช้ ติของใหม่จนใช้ไม่ได้

ดร.บวร ปภัสราทร

ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร ประจำคอลัมน์ "ก้าวไกล วิสัยทัศน์"

ไม่มีงานใดในโลกนี้ที่สมบูรณ์แบบจนหาที่ติไม่ได้ ถ้าเริ่มต้นการทำงานด้วยการติเตียนวิธีการทำงานดั่งเดิม

ด้วยความตั้งใจลึกๆ ว่าจะเปิดทางให้มีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นตามแนวทางที่ตนเองเห็นว่าดีกว่าเดิม มักจะลงท้ายว่าทำงานตามวิธีเดิมต่อไปไม่ได้ ในขณะที่ไม่สามารถหาวิธีใหม่มาทดแทนได้ เพราะติจนของเก่าไม่เหลือความดีอยู่เลย ในขณะที่คนอื่นก็หาเรื่องติของใหม่จนเริ่มต้นใช้งานไม่ได้เหมือนกัน ติของเก่ามากเท่าใด คนชื่นชมของเก่าก็ตั้งป้อมเล่นงานของใหม่มากเท่านั้น วิธีทำงานดั่งเดิมนั้นจะย่ำแย่อย่างไรก็ยังมีคนพออกพอใจอยู่ดี เพราะคุ้นเคยกับของเก่าและกลัวการเปลี่ยนแปลง เริ่มต้นด้วยการเล่นงานของเก่าจะจบลงด้วยไม่มีของใหม่

หลายคนเข้าใจไปเองว่าการติเตียนคือส่วนหนึ่งของการทำงาน เพราะเห็นคนได้ดิบได้ดีจากการติเตียนผลงานของคนอื่น อาการนี่เกิดขึ้นได้มากในสังคมที่ให้ปากเป็นเอก เลขเป็นโท พูดเก่งได้ดี ทำเก่งไม่แน่ว่าจะได้ดี แต่ถ้าลองย้อนคิดกันดีๆ จะนึกได้ว่าใครจะติกันเก่งแค่ไหนก็ตาม งานก็ไม่มีวันเสร็จสิ้นลงไปได้ถ้าไม่เริ่มลงมือทำ การติเตียนจึงไม่ใช่การทำงาน เพราะทำงานแล้วต้องมีผลงานเกิดขึ้น การติเตียนโดยปราศจากข้อเสนอแนะไม่มีทางทำให้งานเดินหน้าไปได้ ถ้าตกอยู่ในสภาพที่รอบตัวเริ่มต้นทุกเรื่องด้วยการตำหนิติเตียนกัน จะลงมือทำงานใดขอให้วางใจให้เป็นกลางก่อนรับทราบคำติเตียนต่างๆ ที่หลั่งไหลมาตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น แล้วพยายามหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมจึงมีคำติเตียนนั้นเกิดขึ้นได้ 
 

ปรากฏกันอยู่เสมอว่าที่ติทั้งเก่าทั้งใหม่นั้นไม่ได้มาจากวิธีทำงานหรือประเด็นอื่นใดที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับงานนั้น แต่ต้นเหตุจริงๆ มาจากตัวคนที่ยกสารพัดเรื่องมาติเตียนกัน ติเพราะไม่ถูกใจคนทำงานมากกว่าไม่ชอบใจวิธีทำงาน แต่ใช้วิธีตีวัวกระทบคราด แทนที่จะบอกกันไปตรงๆ ซึ่งไม่อาจกระทำได้ในบางวัฒนธรรมที่บอกกล่าวอะไรกันตรงๆ ไม่ได้ เลยเกิดเป็นวิธีการปฏิบัติที่ว่าไม่ชอบใครให้ติงานของคนนั้นไว้ก่อน ถ้าคำติเตียนที่ได้ยินได้ฟังมาเข้าข่ายนี้ก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนยกเลิกวิธีการทำงานดั่งเดิม หรือไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจว่าต้องหาวิธีใหม่มาทดแทนวิธีใหม่ที่เพิ่งจะเสนอกันมาแต่โดนติเตียนเสียจนดูเหมือนไม่เหลืออะไรดีพอที่จะนำมาใช้ได้ ถ้าเราเข้าใจความจริงนี้แล้วทั้งของเก่าของใหม่ก็ใช้ได้ทั้งสิ้นสำหรับที่จะเริ่มต้นเดินหน้าทำงานต่อไป แต่อย่าเผลอไปยกย่องวิธีการทำงานผิดที่ผิดทาง ทำงานอยู่สักพักก็จะเห็นชัดเจนว่าใครอยู่ฝ่ายไหน ใครมาติของเก่าให้ฟังก็รับฟังเข้าหูซ้ายแล้วปล่อยออกหูขวา ไม่ต้องออกความคิดความเห็นใด เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าติงานเพราะต้องการติคน ไม่ใช่ติงานเพราะงานย่ำแย่อย่างที่ว่ากล่าวกัน
 

ถ้ามีข้อมูลที่เป็นความจริงที่ยืนยันได้ว่าวิธีการทำงานดั่งเดิมนั้นหมดสมัยแล้วจริงๆ แต่ตกอยู่ในสภาพที่แวดล้อมไปด้วยนักติชั้นเซียน คงต้องพิจารณาดูว่าที่นักติทั้งหลายว่ากล่าววิธีการใหม่ที่จะมาใช้ทดแทนของเก่าที่หมดสมัยไว้นั้นมีแต่การบอกกล่าวว่าของใหม่ไม่ดีตรงนั้นตรงนี้ หรือมีคำแนะนำทางออกไว้ด้วย ถ้ามีแต่ว่าไม่ดีแต่ไม่มีข้อเสนอว่าถ้าจะให้ดีต้องทำอย่างไร ก็ให้ละเลยคำติเตียนนั้นไปได้เลย เพราะทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบจนหาที่ติไม่ได้ วิธีใหม่ที่เสนอกันว่าจะมาทดแทนวิธีการเก่าที่เรามั่นใจด้วยข้อมูลว่าหมดสมัยแล้วจริงๆ ยังสามารถเดินหน้าต่อไปได้ เรายอมเดินหน้ากับวิธีการที่โดนติสารพัดจากนักติมืออาชีพ ดีกว่าติดอยู่กับที่เดินหน้าด้วยวิธีเก่าก็ถูกติ เดินหน้าด้วยวิธีใหม่ก็กลัวจะถูกติอีก งานก็ไม่เดินหน้าไปไหนเสียที สุดท้ายตัวเราเองก็จะกลายเป็นของการติไปด้วยเพราะเมื่อเวลาผ่านไปไม่มีอะไรเดินหน้าไปได้สักอย่าง นักติชั้นเซียนนั้นอยู่ว่างไม่ได้ เป้าต่อไปจะเปลี่ยนจากของใหม่มาเป็นคนทำงานที่เดินหน้าไม่ได้ถอยหลังไม่ได้เพราะกลัวถูกติซึ่งในที่สุดก็หนีไม่พ้นการถูกติเตียนจากมืออาชีพไปจนได้ ระลึกได้เช่นนี้แล้วขอให้เดินหน้าทำงานด้วยวิธีการที่โดนติเตียนอย่างไม่สร้างสรรค์นั้นให้มีผลงานขึ้นมาให้ได้โดยเร็ว แต่ไม่ต้องตั้งความหวังว่างานสำเร็จแล้วจะไม่โดนตำหนิ เพียงแต่คราวนี้จะติอย่างไรก็ไม่เป็นไรเพราะผลงานเป็นเครื่องพิสูจน์ให้ผู้คนได้ประจักษ์แล้วว่าความจริงที่ถูกบิดเบือนจากคำตำหนินั้นเป็นอย่างไร ระลึกไว้เสมอว่าถูกติตอนที่มีผลงานนั้นดีกว่าถูกติตอนไร้ผลงาน
 

การสร้างภูมิคุ้มกันไม่ให้ตัวเรากลายเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการติเตียนจนของเก่าใช้ต่อไม่ได้ ของใหม่ก็เริ่มใช้ไม่ได้นั้นมีความสำคัญต่อการตัดสินใจเดินหน้าทำงานด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งไม่ว่าจะเป็นของเก่าหรือของใหม่ ถ้าเราหลอกตัวเราเองให้หลงอยู่ในกระบวนการตำหนินิยมนี้โดยไม่รู้ตัวแล้วยากนักที่จะเดินหน้าทำงานไปได้ จะทำอะไรก็เห็นแต่ข้อเสียกีดขวางไปหมด จะเริ่มต้นทำงานก็กลายเป็นเริ่มต้นหาเรื่องที่จะเป็นอุปสรรคต่อการทำงาน ดังนั้นถ้ามั่นใจแน่ๆ ว่าเรายังไม่ได้หลงอยู่ในวังวนของตำหนินิยมยามใดที่ได้ยินได้ทราบคำติเตียนใดๆ ให้หาแหล่งที่ขับเคลื่อนให้เกิดการติเตียนนั้นว่ามาจากไหน ถ้ามาจากวิธีการทำงานดั่งเดิมที่ย่ำแย่ แหล่งขับเคลื่อนคือข้อมูลที่ยืนยันความย่ำแย่นั้น ถ้าของเก่าแย่จริงต้องพิสูจน์ได้ด้วยข้อมูล ถ้าของใหม่แย่จริงจะพิสูจน์ได้ด้วยข้อมูลความล้มเหลวของคนอื่นที่ได้ใช้วิธีการนั้นมาก่อนเรา ถ้าไม่สามารถพิสูจน์ยืนยันได้ว่าความย่ำแย่นั้นมีจริง อย่ารีบร้อนหมดหวังกับของเก่า และอย่าสิ้นหวังกับของใหม่ แต่ให้มั่นใจว่าหนทางให้เดินหน้าทำงานได้ยังมีอยู่
 

เพื่อเพิ่มความเชื่อมั่นกับวิธีการเก่าที่เราเชื่อว่ายังใช้ได้ หรือวิธีการใหม่ที่จะเป็นหนทางทดแทนวิธีการเก่าที่เราพิสูจน์ได้ว่าตกยุคไปแล้วให้ลองมองย้อนทิศกลับจากคำติเตียนที่ได้ยินได้ฟัง ลองหาว่าข้อดีของวิธีการที่เราเชื่อนั้นมีอะไรบ้าง ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เลวไปหมดจนหาที่ดีไม่ได้ ลองหาข้อดีดูสักพักถ้าเริ่มเห็นว่าที่ติเตียนกันมานั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย มีโอกาสเกิดขึ้นได้หนึ่งในล้านหนึ่งในพันล้าน แสดงว่าเรามีหนทางเดินหน้าทำงานโดยมีความเสี่ยงต่อความล้มเหลวไม่มากเหมือนกับที่ติเตียนกันไว้ ลองนึกต่อไปว่าวิธีการที่เราเชื่อนั้นช่วยป้องกันความล้มเหลวให้เราได้อย่างไรบ้าง ถ้าวิธีที่นักติทั้งหลายบอกว่าไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้แต่กลับมีหนทางให้เรารอดจากความล้มเหลวได้ แถมยังเดินหน้าทำงานต่อไปได้อีกด้วย แล้วจะมีอะไรอีกเล่าที่จะทำให้เราไม่กล้าเดินหน้าไปกับการทำงานตามวิธีที่เราเชื่อนอกจากกลัวว่าทำแล้วจะมีคนมาติเตียน กลัวถูกติเตียนได้แต่ต้องกลัวอย่างมุ่งมั่นที่จะทำให้งานเดินหน้าได้ อย่ากลัวแบบที่จะพยายามอยู่เฉยๆ มากกว่าที่จะเดินหน้าทำงาน ยุคของการอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยแล้วได้ดีนั้นกลายเป็นยุคอดีตไปแล้ว

จุดอ่อนของคนไทย 10 ประการ จากวิกรม กรมดิษฐ์ !!!

ต้องบอกว่าประเทศไทยเปิดศักราชปีเสือไม่โสภา เมื่อ ประธานองค์การส่งเสริมการค้าต่างประเทศของญี่ปุ่น (เจโทร กรุงเทพฯ) ระบุว่าไทยอาจไม่เป็นประเทศที่น่าสนใจในการลงทุนเหมือนที่ผ่านมาในสายตาของ นักลงทุนญี่ปุ่น ทำให้คิดถึงความคิดเห็นของ วิกรม กรมดิษฐ์ เจ้าพ่ออมตะนครที่เคยพูดถึง “จุดอ่อน” ของคนไทยไว้ 10 ข้อคือ

1 . คนไทยรู้จักหน้าที่ของตัวเองต่ำมาก โดยเฉพาะ ห

น้าที่ต่อสังคม เป็นประเภทมือใครยาวสาวได้สาวเอา เกิดเป็น ธุรกิจการเมือง ธุรกิจราชการ ธุรกิจการศึกษา ทำให้ประเทศชาติล้าหลังไปเรื่อยๆ

2. การศึกษายังไม่ทันสมัย คนไทยจะเก่งแต่ภาษาของตัวเอง ทำให้ขาดโอกาสในการแข่งขันกับต่างชาติในเวทีต่างๆ ไม่กล้าแสดงออก ขี้อายไม่มั่นใจในตัวเอง เราจึงตามหลังชาติอื่น จะเห็นว่าคนมีฐานะจะส่งลูกไปเรียนเมืองนอกเพื่อโอกาสที่ดีกว่า

3. มองอนาคตไม่เป็น คนไทยมากกว่า 70% ทำงานแบบไร้อนาคตทำแบบวันต่อวัน แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปวันๆ น้อยคนนักที่จะทำงานแบบเป็นระบบ เป็นขั้นเป็นตอ มีเป้าหมายในอนาคตที่ชัดเจน

4. ไม่จริงจังในความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ทำแบบผักชีโรยหน้าหรือทำด้วยความเกรงใจ ต่างกับคนญี่ปุ่นหรือยุโรปที่จะให้ความสำคัญกับสัญญาหรือข้อตกลงอย่างเคร่ง ครัด เพราะหมายถึงความเชื่อถือในระยะยาว ปัจจุบันคนไทยถูกลดเครดิตความน่าเชื่อถือด้านนี้ลงเรื่อยๆ

5. การกระจายความเจริญยังไม่เต็มที่ ประชากรประมาณ 60-70% ที่อยู่ห่างไกลจะขาดโอกาสในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของตัวเองและชุมชนซึ่งเป็น หน้าที่ของภาครัฐที่ต้องส่งเสริม

6. การบังคับกฎหมายไม่เข้มแข็ง และดำเนินการไม่ต่อเนื่อง ทำงานแบบลูบหน้าปะจมูก ปราบปรามไม่จริงจัง การดำเนินการตามกฎหมายกับผู้มีอำนาจหรือบริวารจะทำแบบเอาตัวรอดไปก่อน ไม่มีมาตรฐาน ต่างกับประเทศที่เจริญแล้ว ข้อนี้กระบวนการยุติธรรมจะต้องปรับปรุง

7. อิจฉาตาร้อน สังคมไทยไม่ค่อยเป็นสุภาพบุรุษ เลี่ยงเป็นศรีธนญชัยยกย่องคนมีอำนาจ มีเงิน โดยไม่สนใจภูมิหลัง โดยเฉพาะคนที่ล้มบนฟูกแล้วไปเกาะผู้มีอำนาจ เอาตัวรอด คนพวกนี้ร้ายยิ่งกว่า ผู้ก่อการร้ายดีแต่พูด มือไม่พายเอาเท้ารานํ้า ทำให้คนดีไม่กล้าเข้ามาเพราะกลัวเปลืองตัว

8. เอ็นจีโอค้านลูกเดียว เอ็น จีโอ บางกลุ่มอิงอยู่กับผลประโยชน์เอ็นจีโอดีๆ ก็มี แต่บ้านเรามีน้อย บ่อยครั้งที่ประเทศเราเสียโอกาสอย่างมหาศาลเพราะการค้านหัวชนฝา เหตุผลจริงๆ ไม่ได้พูดกัน

9. ยังไม่พร้อมในเวทีโลก การสร้างความน่าเชื่อถือในเวทีการค้าระดับโลกของเรายังขาดทักษะและทีม เวิร์ค ที่ดี ทำให้สู้ประเทศเล็กๆ อย่างสิงคโปร์ไม่ได้

10. เลี้ยงลูกไม่เป็น ปัจจุบัน เด็กไทยขาดความอดทน ไม่มีภูมิคุ้มกันเป็นขี้โรคทางจิตใจ ไม่เข้มแข็ง เพราะเราเลี้ยงลูกแบบไข่ในหิน ไม่สอนให้ลูกช่วยตัวเอง ต่างกับชาติที่เจริญแล้ว เขาจะกระตือรือร้นช่วยตนเองขวนขวาย แสวงหา ค้นหาตัวเอง และเขาจะสอนให้สำนึกรับผิดชอบต่อสังคม

18 สาเหตุ ทำให้ไม่มีเรี่ยวแรง + อ่อนเพลีย

18 คำตอบ เวลาที่คุณรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง เวลาที่เราอ่อนเพลีย เรามักโทษความเครียดและการนอนน้อย แต่ยังมีสิ่งผิดปกติอื่นอีกที่สามารถสูบพลังจนหมดตัวคุณได้ โชคดีที่เรามีวิธีเรียกพลังใจและกายกลับคืนมา

1. ใช้โทรศัพท์มากเกินไป คุณจะเสียน้ำในร่างกายไปทางปากขณะพูด ซึ่งเป็นอาการที่เรียกว่า Phone-Fatigue ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่สำ หรับพนักงานตามศูนย์บริการลูกค้า อาการขาดน้ำทำให้เลือดแข็งตัวและลดปริมาณออกซิเจนในระบบที่เป็นตัวให้พลังงาน   ดังนั้น ถ้าคุณใช้โทรศัพท์นาน ควรดื่มน้ำมากๆ ระหว่างคุย 

2. ความดันเลือดต่ำ ความดันเลือดต่ำคือสาเหตุใหญ่ที่คุณหมดแรง แพทย์ยังไม่รู้ว่าทำไม แต่เป็นไปได้ว่ามันทำให้เลือดส่งไปยังสมองไม่เต็มที่ ซึ่งอาจทำให้อ่อนเพลีย อาการที่พบได้บ่อยที่สุดในคนที่มีความดันเลือดต่ำคือ รู้สึกหน้ามืดเวลาลุกขึ้นปุบปับ หรือเวลายืนนานๆ ถ้าคุณมีอาการเหล่านี้ควรปรึกษาแพทย์ 

3. เล่นเน็ตดึกเกินไป ฮอร์โมนเมลาโตนิน ( Melatoni n) จะกระตุ้นให้เรานอนหลับ แต่แสงจากจอคอมพิวเตอร์อาจทำให้เราหลับยาก โดยเฉพาะเมื่อคุณกำลังดูสิ่งที่สนใจอยู่ ซึ่งทำให้คุณมักนอนดึก และมีเวลานอนหลับน้อยลง ให้คุณทำอย่างอื่นที่ผ่อนคลายกว่า เช่น อ่านหนังสือแล้วดูสิว่าคุณจะตื่นตัวมากกว่าเดิมในวันใหม่หรือเปล่า 

4. กินอาหารไม่เต็มที่ การเฝ้ารออาหารจะเพิ่มปริมาณน้ำย่อย และทำให้เราดูดซับสารอาหารได้มากขึ้นที่มันเกี่ยวกับอาการอ่อนเพลียก็เพราะการขาดธาตุเหล็กคือหนึ่งในสาเหตุของความอ่อนเพลียที่พบมากในผู้หญิง ดังนั้นไม่ว่าอะไรที่เพิ่มระดับสารอาหารให้คุ ณ ก็จะเพิ่มพลังใจและกายให้ด้วย 

5. ไม่ออกกำลัง นักวิจัยพบว่าคนที่ออกกำลังอย่างน้อย 20 นาที แม้จะแค่อาทิตย์ละครั้งก็จะรู้สึกอ่อนเพลียน้อยกว่า คนที่ไม่ออกกำลังเลยประมาณ 30% ถ้าเห็นว่าออกกำลังเป็นเรื่องยากเกินไปให้คุณกินผักและผลไม้เพิ่ม   คนที่กินผักผลไม้อย่างน้อย 4 – 5 จานต่อวันจะออกกำลังได้อย่างสบายๆ



6. อิทธิพลของเดือนเกิด ถ้าคุณเกิดเดือนธันวาคม หรือมกราคม จะอ่อนเพลียในช่วงเย็นมากกว่าคนที่เกิดเดือนมิถุนายน หรือกรกฎาคมที่จะขี้เซาในยามเช้า นักวิทยาศาสตร์บอกว่า การสัมผัสของแสงแดดยามเช้าประมาณ 15 นาที จะทำให้คนประเภทหลังตาสว่าง ส่วนกาแฟยามบ่ายจะเพิ่มพลัง ให้กับคนประเภทแรก 

7. กรามแข็ง คุณสามารถใส่นิ้ว 3 นิ้วเรียงเป็นแนวตั้งเข้าปากพร้อมกันหรือเปล่า ถ้าไม่ได้ คุณคงมีปัญหาที่เรียกว่า โรค TMJ (TemporomandiBular Joint Disorder) แพทย์บอกว่ามันคือความไม่สมดุลระหว่างกล้ามเนื้อใกล้กราม และตำแหน่งของฟัน อาการทั่วไปคืออ่อนเพลีย และปวดหัว ปวดคอ หรือไหล่ ควรปรึกษาทันตแพทย์ 

8. ธรณีหน้าต่างสกปรก จากการวิจัยพบว่า 88% ของบ้านทั่วไปจะมีราขึ้นตามหน้าต่าง และการแพ้เชื้อราเหล่านี้เองคือ สาเหตุหนึ่งของความอ่อนเพลีย ใช้ผงซักฟอกทำความสะอาดและตรวจดูผ้าม่านอาบน้ำของคุณด้วยว่ามีราหรือเปล่า 

9. ไม่ได้เอาผ้าห่มไปผึ่งแดด ระดับความขึ้นสูงทำให้ไรฝุ่นเติบโตได้ดี มันอาจกระตุ้นให้เกิดการอักเสบตามหลอดลมในปอด ทำให้หายใจติดขัดและนอนหลับไม่สนิท และเป็นสาเหตุของความอ่อนเพลียในวันต่อมา นำผ้าห่มผึ่งแดด เป็นประจำเมื่อความชื้นหมดไป ก็ไม่มี ไรฝุ่น 

10. เชื่องช้า งุ่มง่าม ร่างกายจะใช้พลังงานมากขึ้นเมื่อคุณงุ่มง่าม เพราะปริมาณกลูโคสเข้าสู่สมองน้อยลง คุณเลยอ่อนเพลีย การผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดทำได้โดยเหวี่ยงแขนไปหน้าและหลัง สลับทีละแขน 



11. อยู่ใกล้คนมองโลกในแง่ร้าย คนที่มองทุกอย่างในแง่ร้ายจะฉุดพลังคุณหดหายไปด้วย เพื่อลดอิทธิพลของพวกเขาให้จินตนาการว่า คุณกำลังใส่เสื้อคลุมสีดำเวลาคุยกันก็จะยับยั้งไม่ให้คุณดูดพลังแง่ลบจากพวกเขาได้ 

12. อยู่ใกล้เครื่องใช้ ไฟฟ้ามากเกินไป ขั้วบวกที่มาจากอุปกรณ์อิเล็กโทรนิกส์ หรือเครื่องปรับอากาศอาจกระตุ้นให้เกิดฮอร์โมนที่ทำให้เราอ่อนเพลียและซึมเศร้า ให้เสียบปลั๊กตัว แปลงขั้วไฟฟ้าเพื่อเพิ่มระดับของขั้วลบที่เสริมพลังในอากาศ 

13. ลืมดื่มกาแฟตอนเช้า ถ้าคุณไม่ได้ดื่มกาแฟยามเช้า พลังกายและใจอาจตกวูบในวันนี้ จากงานวิจัยพบว่าผู้ร่วมวิจัย 50% มีอาการอ่อนเพลียถ้าไม่ได้ดื่ม กาแฟถ้วยแรกของวัน ซึ่งมีถึง 13% ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย 

14. บ้าน รก ผู้เชี่ยวชาญด้านฮวงจุ้ยบอกว่ากองสิ่งของรกเกะกะจะทำให้สถานที่นั้นขาดพลังและกระตุ้นให้คุณขาดพลังไปด้วย คุณไม่ต้องถึงกับเก็บทุกอย่างในทันที แค่สะสางพื้นที่อาทิตย์ละครั้งก็ใช้ได้



15. ร่างกายมีปัญหา แม้ว่าการเจ็บหน้าอกคือสัญญาณหลักๆ บอกถึงอาการโรคหัวใจ แต่สำหรับเพศหญิงสัญญาณนั้นอาจเป็นความอ่อนเพลีย ซึ่งมีมากถึง 70% ที่ อ่อนเพลียภายในเดือนนั้น ก่อนหัวใจกำเริบ สัญญาณอื่นๆ อาจ รวมถึงการนอนไม่หลับ หายใจขาดห้วง อาหารไม่ย่อย และความเครียด 43% ของผู้หญิงไม่มีอาการเจ็บ หน้าอกเลย แม้โรคหัวใจจะกำเริบก็ตาม พบผู้หญิงวัยก่อนหมดประจำเดือนเป็นโรคหัวใจน้อยมาก แต่ถ้าคุณรู้สึกไม่ดีควรตรวจร่างกาย โดยเฉพาะถ้าคุณมีปัจจัยเสี่ยงอื่นๆ เช่น สูบบุหรี่ ความดันเลือดสูง คลอเรสเตอรอล สูง เป็นเบาหวาน หรือคนในครอบครัวเป็นโรคหัวใจ 

16.   กลั้นหาว การหาวเป็นวิธีธรรมชาติที่ร่างกายของเรากระตุ้นให้เราตื่น นักจิตวิทยาบอกว่าการเคลื่อนไหวของ กรามจะบีบหลอดเลือดบนใบหน้า ซึ่งส่งเลือดไปยังสมอง การกลั้นหาวจึงเป็นการยับยั้งกระบวนการนี้ และทำให้คุณยิ่งง่วงนอนมากขึ้น 

17. ใช้ชีวิตตามตาราง ตารางกิจกรรมที่เตือนคุณทุกอย่างว่าต้องทำอะไรบ้าง คือตัวดูดพลังชั้นดี นักวิจัยพบว่าคนที่คิดว่าเขา ทำอะไรไปได้มากแค่ไหนมักจะอ่อนเพลียง่ายกว่า คนที่ทำสิ่งที่ต้องทำไปเรื่อยๆ 

18.   หมอนเก่าเกินไป ถ้าหมอนของคุณยวบยาบไม่แข็งพอ จะทำให้ลำคอของคุณไม่ได้ระนาบเดียวกับลำตัว ซึ่งไม่เพียงทำให้กล้ามเนื้อตึงตัวซึ่งทำให้คุณนอนไม่หลับแล้ว ยังไปกีดขวางระบบการหายใจเวลาคุณหลับด้วย ถ้าหมอนของคุณอ่อนนิ่มจนโอบรอบแขนคุณได้ก็ถึงเวลาซื้อใบใหม่แล้ว 

หัวหน้างานที่ลูกน้องยอมรับ

ปัญหาหัวหน้างานกับลูกน้องดูเหมือนว่า จะเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในทุกองค์กร ทั้งภาคราชการ เอกชน และสถาบันการศึกษา จะมากบ้างน้อยบ้างขึ้นอยู่กับความเข้มแข็งของวัฒนธรรมองค์กร ในการพัฒนาศักยภาพของหัวหน้างาน

บางองค์กรผู้จัดการหรือหัวหน้าในระดับที่สูงว่า ทำหน้าที่บีบคั้นกดดันเอาแต่ผลงาน ทำตัวเป็นฉลามล่าเหยื่อ ทำให้หัวหน้างานในระดับรองลงมา ก็ถูกกดดันเป็นทอดๆ ไปถึงลูกน้อง ซึ่งแน่นอนว่า มีผลสำเร็จของงานปรากฏให้เห็น แต่เป็นผลสำเร็จที่ไม่ได้เกิดจากการทุ่มเทจิตใจใส่ลงในงาน เมื่อผ่านไประยะหนึ่งที่ ลูกน้องที่ทนรับแรงกดดันไม่ไหว ก่อให้เกิดความผิดพลาดบกพร่องปรากฏในหลายรูปแบบ

หัวหน้างานที่เติบโตต่อๆ กันมา บางครั้งจึงเข้าใจว่า รูปแบบของผู้นำ หรือหัวหน้างานที่องค์กรคาดหวัง คือ การผลักดันบีบอัดให้ลูกน้องทุ่มเททำงานอย่างเต็มที่เพื่อผลงาน โดยการใช้วาจาเฉือดเฉือนแสดงอำนาจว่า ข้าเป็นหัวหน้างานที่จะชี้หรือสั่งอะไร ลูกน้องต้องสนองเพื่อให้เกิดผลงานที่บริษัทต้องการ มิฉะนั้น ถ้าไม่ทำก็อยู่ไม่ได้ เพราะนี่คือเป้าหมายของบริษัท

ดังนั้น การถ่ายทอดพันธุกรรม คุณลักษณะของผู้นำหรือหัวหน้างาน ส่วนหนึ่งจึงถูกถ่ายทอดจากต้นแบบของหัวหน้าในระดับที่สูงว่า

การให้ความรู้และการอบรม จะไร้ผลไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เลย หากเจอกับหัวหน้างานที่มุ่งหวังแต่จะสร้างผลงานให้เข้าตาผู้จัดการและผู้บริหาร โดยที่ผู้จัดการหรือหัวหน้าในระดับที่สูงว่า ยังแสดงตัวอย่างบทบาทของฉลามล่าเหยื่อ ที่ไม่ใส่ใจว่าลูกน้องจะคิดอย่างไร มีอคติ ลำเอียง ไม่ได้ให้ความเป็นธรรมแก่ผู้ใต้บังคับบัญชา ดังนั้น หัวหน้าในระดับรองลงมา ก็จะเข้าใจบทบาทของตนเองที่ต้องเป็นฉลามเช่นกัน หากคิดจะแก้ไขก็ต้องเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนทัศนคติ ดั่ง สุภาษิตสอนนาย...ที่ว่า

ภาษิตของเก่าท่านเล่าขาน  มาแต่ครั้งโบราณมีมากหลาย
เป็นคำกลอนสอนสั่งทั้งหญิงชาย  “สุภาษิตสอนนาย” ไม่เห็นมี
แม้โชคช่วยอำนวยเป็นนายเขา อย่าเป็นคนหูเบาไม่ถ้วนถี่
จับเอาความข้างเดียวเที่ยวพาที ให้พิจารณาความดีที่ผลงาน 

นายที่ดีต้องเอาใจใส่ลูกน้อง คอยสอดส่องทุกข์สุขอยู่ทุกด้าน
คอยช่วยเหลือลูกน้องถ้าต้องการ แต่ไม่ถึงกับจุ้นจ้านจนเกินควรแม้ลูกน้องทำผิดไม่คิดข่ม พิจารณาเหมาะสมโดยทั่วถ้วน
จงพูดจาว่ากล่าวอย่างนิ่มนวล ไม่ลามรวนเรื่องเก่าให้เนานาน


อันการเตือนนั้นเล่าต้องเข้าท่า ไม่ดุด่าต่อหน้าคนทั่วบ้าน
เรียกไปเตือนสองต่อสองห้องทำงาน เที่ยวโจษขานลับหลังฟังไม่งาม
งานสำเร็จลงก็ด้วยเข้าช่วยกัน ไม่ควรดื้อถือรั้นฟังไม่ห้าม
เป็นนายเขาเอาแต่ใจใครก็ตาม ควรฟังความเห็นอื่นบ้างเป็นทางดี

อันการงานทั้งหลายควรจ่ายแจก มีการจัดแบ่งแยกเป็นหน้าที่
หากคนเดียวจะรวบไว้ไม่เข้าที ลูกน้องหรือจะมีกำลังใจเป็นนายเขาต้องขยันหมั่นศึกษา ดูให้เป็นก้าวหน้าทันสมัย
ไม่ล้าหลังห่างเหินจนเกินไป ลูกน้องก้าวหน้าไกลตามไม่ทัน

ไม่จำเป็นต้องศึกษามากกว่าเขา ให้รู้หลักพอเป็นเค้าเขาเชื่อมั่น
แม้เป็นนายรู้จักใช้สบายครัน ไม่จำเป็นต้องฟาดฟันอยู่คนเดียวเมื่อลูกน้องก้าวหน้าก็อย่าขวาง หรือคิดหาลู่ทางคอยหน่วงเหนี่ยว
ทำทีท่าบึ้งตึงขมึงเกลียว เข้าขับเขี้ยวกันท่าไม่น่ายล

เมื่อมีส่วนร่วมแบ่งไม่แย่งก่อน ลูกน้องต่างเดือดร้อนอยู่ทุกหน
ไม่คิดแต่จะเอาเข้ากระเป๋าตน คิดถึงคนอื่นเขาจึงเข้าการอันหัวหน้าที่ดีมีเมตตา ปรารถนาให้เขาสุขทุกสถาน
กรุณาเติมต่อพอประมาณ ให้เขาผ่านพ้นทุกสุขฤทัย

ประกอบกับมุทิตาคือพาชื่น เห็นคนอื่นก้าวหน้าพาสดใส
ไม่ควรคิดอิจฉาอยู่ในใจ เขาทำได้ดีกว่าน่าจะชมอีกทั้งอุเบกขาไม่อาฆาต เห็นลูกน้องผิดพลาดไม่ทับถม
คอยจับผิดคิดว่าตามอารมณ์ ไม่เหมาะสมเที่ยวว่าด่าประจาน

หัวหน้าดีนั้นให้เห็นเป็นตัวอย่าง ช่วยเขาทำทุกอย่างจนรอบด้าน
ไม่เอาเปรียบใช้คนอื่นตัวชื่นบาน แล้วเสนอผลงานเพื่อตนเอง
เมื่อปัญหาเกี่ยวไปถึงภายนอก ตัวหัวหน้าต้องออกถึงจะเก่ง
เข้ารับผิดชอบด้วยช่วยบรรเลง ลูกน้องเกรงว่าเรานั้นเอางาน


แม้หัวหน้าคนใดได้เช่นนี้ คงจะมีคนรักสมัครสมาน
มีคนขอเป็นลูกน้องเกินต้องการ ใครพบพานก็เป็นบุญเกื้อหนุนเอย

การเติบโตแม้จะช้า ก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับการหยุดนิ่ง

ที่เมืองๆหนึ่ง มีเด็กหนุ่มผู้เรียนรู้ช้า ชื่อว่า อาหลง

เขาเป็นลูกชายของพ่อค้ารายหนึ่ง แม้ว่าบิดาของเขา

จะส่งเขาไปร่ำเรียนวิชาความรู้สักเท่าใด

แต่เขาก็ไม่อาจจะก้าวหน้าทันคนอื่นได้สักที

สร้างความกลุ้มใจให้บิดาของเขายิ่งนัก

วันหนึ่ง พ่อของเขาจ้างบัณฑิตมาสอนที่บ้าน

แทนที่จะส่งเขาไปเรียนที่สำนักเหมือนเช่นเคย

เพราะเห็นว่าอาหลง ลูกของตนหัวช้ากว่าคนอื่น

อาหลงนั้น เมื่อเรียนหนังสือช้า ไม่รู้เรื่องเหมือนคนอื่น

ก็พาลหมดกำลังใจไม่อยากจะเรียนรู้วิชาอีกต่อไป

จึงไม่ยอมอ่านหนังสือหรืออ่านตำราเล่มใดอีกเลย

เมื่อบิดาบอกให้เขามาเรียนตัวต่อตัวกับอาจารย์ที่บ้าน

เขาก็ไม่ใคร่อยากจะใส่ใจและสนใจเรียนเท่าใดนัก

“ท่านพ่อ ท่านก็รู้ว่าข้านั้นเรียนหนังสือไม่ได้เรื่อง

ท่านก็อย่าลำบากหาอาจารย์มาสอนข้าอีกเลย”

บิดาของเขาได้ฟัง จึงกล่าวว่า

“อาหลง เจ้าไม่ต้องพูดมากความ

ข้าให้เจ้าเรียนเจ้าก็เรียนเสียเถิด”

เมื่อกล่าวถึงอาจารย์ของอาหลงนั้น

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่บัณฑิตที่มีชื่อเสียงมากนัก

แต่วิชาปรัชญาและความรอบรู้ต่างๆนั้น

เขาก็มีความรู้ความสามารถไม่แพ้ใครเลยทีเดียว

บิดาของอาหลงจึงวางใจให้มาสอนลูกชายของตน

การศึกษาของอาหลงในช่วงแรก เป็นไปอย่างทุลักทุเล

อาหลง ไม่ตั้งใจเรียน เขาเบื่อหน่ายกับการเรียน

เพราะแม้เขาจะตั้งใจ แต่การเรียนของเขาก็ไม่คืบหน้า

อย่างไรก็ตาม อาจารย์ของเขาไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย

วันหนึ่ง อาจารย์ชวนอาหลงเดินไปที่สระน้ำ

ซึ่งในสระมีสัตว์น้ำรวมไปถึงเต่ามากมาย

อาจารย์หยิบเต่าออกมาตัวหนึ่ง แล้วถามอาหลงว่า

“อาหลง เจ้าว่าเจ้าเต่านี่อืดอาดหรือไม่”

“ท่านอาจารย์ ในบรรดาสัตว์ต่างๆในโลกนี้นั้น

หามีสัตว์ใดที่อืดอาดกว่าเต่าไม่” อาหลงกล่าว

“งั๊นข้าขอถามเจ้าต่อว่า หากข้าวางเจ้าเต่าเอาไว้ตรงนี้”

ว่าแล้วอาจารย์ก็ปล่อยเต่าเอาไปไว้ที่ไกลจากสระน้ำพอสมควร

“แล้วให้เจ้าหยุดยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

เจ้าคิดว่า ใครจะไปถึงสระน้ำก่อนกันล่ะ”

เมื่อจบคำถาม อาหลงก็เห็นว่า เต่ากำลังค่อยๆคลานไป

ด้วยความเชื่องช้า แต่ตัวเขานั้นหยุดอยู่กับที่ไม่ไปไหน

"ท่านอาจารย์ ท่านสั่งไม่ให้ข้าเดิน ข้าจะไปถึงสระน้ำได้อย่างไร

แม้เจ้าเต่าจะเดินเชื่องช้า แต่มันค่อยๆเดิน

อย่างไรเสีย มันก็ต้องไปถึงสระน้ำก่อนข้าแน่นอน"

คำตอบของอาหลง ทำให้อาจารย์ยิ้มออกมาได้

“อาหลงเอ๋ย อันการเดินไปถึงสระน้ำนั้น ก็ไม่ต่าง

จากการศึกษาวิชาความรู้ของเจ้าสักเท่าใดนักหรอก

เพราะไม่ว่าจะเดินช้าหรือเรียนรู้ได้ช้า

แต่หากว่าเราตั้งใจ ค่อยๆเดิน ค่อยๆศึกษา

สักวันจะต้องถึงจุดหมายอย่างแน่แท้

ต่างกับคนเก่ง แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหน

ต่อให้อีกร้อยปีก็ไม่อาจจะถึงจุดหมายได้” 

เมื่ออาหลงได้ฟังดังนั้น ก็คิดได้

เขาเลิกดูถูกตัวเอง ตั้งใจเล่าเรียนเพียรศึกษา

จนสุดท้าย เขาก็เข้าใจในตำราและเรียนสำเร็จในที่สุด

สุภาษิตสอนใจ

“การเติบโตแม้จะช้า ก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับการหยุดนิ่ง”